(84). Chuck Wendig - Drozdy. Posłaniec śmierci.

Autor: Chuck Wendig
Tytuł: Drozdy. Posłaniec śmierci
Wydawnictwo: Akurat
Liczba stron: 368
Moja ocena: 7/10

Druga część przygód niezwykłej kobiety obdarzonej niezwykłym darem.
Miriam próbuje. Naprawdę się stara, ale bezskutecznie. Życie z Luisem nie układa się tak, jak powinno. Szczerze mówiąc, w ogóle się nie układa. Od roku mieszkają na Long Beach w zaniedbanej przyczepie kampingowej. Miriam pracuje w sklepie przy plaży, a on większość czasu spędza za kierownicą ciężarówki. Nie jest dobrze. Jest wręcz fatalnie. Dziewczyna ze wszystkich sił stara się okiełznać swoje zdolności parapsychiczne. To niełatwe, ale jakoś jej się udaje. Do czasu. W końcu nadchodzi dzień, kiedy koszmar zaczyna się od początku i wszystko wskazuje na to, że tym razem nie zakończy się happy endem.
Miriam wie, jak umrzesz.

"Posłaniec śmierci" to kontynuacja "Dotyku przeznaczenia" autorstwa Chuck'a Wendig'a - scenarzysty, twórcy gier i pisarza.

Miriam powoli wdraża się w normalne, z pozoru zwyczajne życie. Zamieszkała w przyczepie Luisa i dzięki niemu zdobyła pracę w sklepie. Jednak od swoich umiejętności nie potrafi uciec, szczególnie gdy szefowa doprowadza ją do niepohamowanej złości, przez co kobieta traci pracę. Zanim jednak się to dzieje, przewiduje, że w miejscu tym dojdzie do tragicznych w konsekwencjach wydarzeń. Luis jednak po raz kolejny wyciąga pomocną dłoń do Miriam i znajduje jej nowe zatrudnienie. Zadanie, które będzie musiała tam wypełnić ściśle wiąże się z jej zdolnościami i może wystawić ją na wielkie niebezpieczeństwo...

Miriam Black ma nietypową umiejętność, która według niektórych określana jest mianem daru, ale także i przekleństwa. Ja skłaniam się zdecydowanie ku temu drugiemu. Kobieta dzięki dotykowi jest w stanie stwierdzić jak dana osoba umrze. Nie wiem czy przez pryzmat jej zdolności, czy czegokolwiek innego, ale nie potrafiłam zrozumieć naprawdę wielu zachowań głównej bohaterki. Pozostawała ona dla mnie wielką niewiadomą, nie mam pojęcia co w niektórych sytuacjach nią kierowało. Przez całą książkę miałam do Miriam po prostu neutralny stosunek, bowiem uważam, że autor nie spisał się za dobrze w kreowaniu tej postaci. Mimo to urzekła mnie tym, że nie jest niewinną sierotka, którą wiecznie trzeba ratować. To silna, niezależna i wyzwolona kobieta, a jak wiadomo, takie w literaturze zawsze cieszą.

Luis za to okazał się dla mnie wielkim zaskoczeniem i chcąc, nie chcąc, polubiłam go. W porównaniu z Miriam okazał się naprawdę intrygującą postacią z ciekawą osobowością. Szkoda, że w "Posłańcu śmierci" było go niewiele.

Jakimi dwoma słowami mogę określić tę książkę? Po zastanowieniu decyduję się na: specyficzna i mroczna. I te przymiotniki chyba idealnie oddają niepokojący klimat tego dzieła. Autor nie stroni od brutalnych opisów i przekleństw, które potrafią ciekawie zaakcentować książkę, ale w nadmiarze przytłaczają. I właśnie tak było w tej sytuacji. Co za dużo to niezdrowo. Nie wywarło to na mnie pozytywnego wrażenia, Chuck Wendig mocno przesadził i uważam, że przekroczył granicę dobrego smaku.

Pomimo wad, które wyżej wymieniłam, dziwny i trochę chory świat wykreowany przez autora, wciąga. Akcja pędzi dynamicznie, a wykreowana rzeczywistość razi swoją okrutną brutalnością. Klimat książki tej jest bardzo niepokojący, pełen "ostrych" opisów, więc nie polecam tej literatury osobom o słabych nerwach.

Wyzwania, w których recenzja bierze udział:

CZYTAM FANTASTYKĘ.